Onze vlucht van New York naar Amsterdam is volledig probleemloos verlopen, al krijgen we net voor de landing een verrassende ferme luchtzak te verwerken. Ook hier moeten we door de immigratie, maar dit gaat veel sneller dan in de USA. Even later rollen ook onze koffers van de band en gaan we buiten op zoek naar de shuttlebus die ons terug naar het Ibis hotel brengt.
Rond 8u40 staan we op de parking en gelukkig staat mijn auto nog op net hetzelfde plekje als 25 dagen geleden. De vermoeidheid begint een beetje toe te slaan, maar we geraken zonder problemen in Olen, waar we Johan en Marijke afzetten. 5 minuutjes later zijn ook wij weer thuis.
We hebben best een goede reis achter de rug, al lagen de hoogtepunten toch vooral in het begin van de reis. Chichen itza, de eerste cenote, Merida en Celestun waren heel fijn om te doen. Als we verder het binnenland introkken, hadden we toch heel wat problemen om daar te geraken. Vooral de vele verkeersdrempels waren ons een doorn in het oog. Palenque was dan opnieuw heel fijn met vooral een prachtig hotel. Daarna kwamen we terug in het zeer toeristische deel en dat lag ons toch wat minder. De epiloog in de USA tenslotte was vooral voor Johan en Marijke wat aanpassen, maar voor Belinda en mezelf heel fijn.
We zijn ook trots dat we dit jaar ons laatste wereldwonder van de lijst hebben kunnen afvinken. Volgens mij zijn er toch niet heel veel mensen die dat kunnen zeggen. Zo zagen we het Colosseum (2002), de Chinese muur (2004), Taj Mahal (2011), Christo redentor (2012), Machu Picchu (2014), Petra (2017), de piramides van Gizeh (2017 - oud wereldwonder) en ten slotte Chichen Itza (2022). Eén voor één waren ze enorm de moeite.
Zo moeten we op zoek naar nieuwe uitdagingen voor de volgende jaren. Ik weet nu helemaal nog niet wat die gaan zijn, maar ze zullen ongetwijfeld wel komen. Afsluiten doen we deze keer met een prachtige slogan van een Vlaams reisbureau, die ik alleen maar kan beamen.
The sooner you go, the longer the memories.