zaterdag 19 november 2022

18 november

Onze vlucht van New York naar Amsterdam is volledig probleemloos verlopen, al krijgen we net voor de landing een verrassende ferme luchtzak te verwerken. Ook hier moeten we door de immigratie, maar dit gaat veel sneller dan in de USA. Even later rollen ook onze koffers van de band en gaan we buiten op zoek naar de shuttlebus die ons terug naar het Ibis hotel brengt.

Rond 8u40 staan we op de parking en gelukkig staat mijn auto nog op net hetzelfde plekje als 25 dagen geleden. De vermoeidheid begint een beetje toe te slaan, maar we geraken zonder problemen in Olen, waar we Johan en Marijke afzetten. 5 minuutjes later zijn ook wij weer thuis.

We hebben best een goede reis achter de rug, al lagen de hoogtepunten toch vooral in het begin van de reis. Chichen itza, de eerste cenote, Merida en Celestun waren heel fijn om te doen. Als we verder het binnenland introkken, hadden we toch heel wat problemen om daar te geraken. Vooral de vele verkeersdrempels waren ons een doorn in het oog. Palenque was dan opnieuw heel fijn met vooral een prachtig hotel. Daarna kwamen we terug in het zeer toeristische deel en dat lag ons toch wat minder. De epiloog in de USA tenslotte was vooral voor Johan en Marijke wat aanpassen, maar voor Belinda en mezelf heel fijn.

We zijn ook trots dat we dit jaar ons laatste wereldwonder van de lijst hebben kunnen afvinken. Volgens mij zijn er toch niet heel veel mensen die dat kunnen zeggen. Zo zagen we het Colosseum (2002), de Chinese muur (2004), Taj Mahal (2011), Christo redentor (2012), Machu Picchu (2014), Petra (2017), de piramides van Gizeh (2017 - oud wereldwonder) en ten slotte Chichen Itza (2022). Eén voor één waren ze enorm de moeite.








Zo moeten we op zoek naar nieuwe uitdagingen voor de volgende jaren. Ik weet nu helemaal nog niet wat die gaan zijn, maar ze zullen ongetwijfeld wel komen. Afsluiten doen we deze keer met een prachtige slogan van een Vlaams reisbureau, die ik alleen maar kan beamen.

The sooner you go, the longer the memories.


17 november

We hebben goed geslapen in ons hotelletje in Tysons Corner. Tegen 9u gaan we ontbijten en daarna onze koffers in orde leggen. We hebben om 12u40 en tussenvlucht naar New York en dus kunnen we niks meer gaan bezoeken.

We bestellen een Uber die ons naar de luchthaven brengt. Het is deze keer een Bulgaar die honderduit vertelt over zijn leven in de USA. Het is blijkbaar helemaal niet moeilijk om een 'green card' te pakken te krijgen en daar te leven. Als we hem erover horen vertellen, is het veel moeilijker om in Europa binnen te geraken. Bulgarije is natuurlijk ook wel een Europees land en geen land waar veel problemen zijn of een oorlog woedt.

In de luchthaven moeten we ons weer online inchecken en de boarding passes afprinten, maar als dat achter de rug is, zijn we dadelijk in de transit zone. Onze vlucht vertrekt iets later dan gepland en is deze keer niet vlekkeloos. Er staat heel veel wind, en dat voelen we. Vooral in Newark is het een erg 'bumpy' landing, al kunnen we toch een aantal fotootjes nemen.


In de luchthaven van Newark moeten we 4u wachten en zijn de prijzen veel hoger dan in Washington. We beperken ons dan ook tot een aantal snoepjes en wat lekkere dingen van Starbucks. Ik kan mijn blog nog wat aanvullen en tegen 17u30 is het tijd om te boarden.

Iets na 6 vertrekken we voor een vlucht van 6u30 naar Amsterdam. Nog eventjes volhouden en we zijn terug thuis.

donderdag 17 november 2022

16 november

Het is iets voor 9 als we gaan ontbijten in ons hotel in Tysons Corner. Er is niet echt veel keus, maar we kunnen er wel zelfs wafels bakken. Het deeg staat klaar aan het wafelijzer en op 2 minuten is het gefikst, en ze smaken nog ook.

Een dik half uur later gaan we op weg om Washington te verkennen. We lopen naar de metro ingang, die 300m verder is gelegen, en schaffen allen een dagticket aan. Dan is het even wachten voor de eerste trein arriveert, maar even later kunnen we op weg naar het centrum, zo’n 20 km verder gelegen. 

We doen er 40 minuten over om af te stappen bij het Smithsonian museum, dat vlak aan het Capitol is gelegen, en wandelen dan verder naar de beroemde plaatsen. Het is frisjes (8°C) en er staat vrij veel wind in Washington, maar gelukkig regent het niet. We lopen er zo’n dik uur rond en maken heel wat foto’s.











Dan gaan we verder de brug over de Potomac naar Arlington Cemetery, een overwegend militaire begraafplaats met zo’n 400.000 graven. Johan en Marijke willen gaan opwarmen en daarom nemen we de metro aldaar naar het centrum voor een welverdiende hot chocolate.


Daarna gaat het verder naar het mooie Union station, al is het station van Antwerpen wel mooier zulle. Even later gaan we een bezoekje brengen aan Joe Biden in The White House, waar al 41 jaar op rij dezelfde mensen staan te betogen. Degene die er nu zit, leeft van de tips die hij krijgt. Als hij vraagt van welk land we zijn, zoekt hij op zijn spotify het volkslied en even later galmt Helmut Lotti door de speakers die de brabançonne zingt. 




We nemen de metro nog naar Chinatown, maar daar is niet veel te beleven. We gaan er wel een Ierse pub binnen voor een paar biertjes. Ondertussen is het donker geworden en beginnen we honger te krijgen. We lopen naar het Hard rock café om daar te eten. Hier is heel wat meer volk dan in Mexico, en ook de merchandise is hier beschikbaar, zodat ik mijn verzameling wat kan aanvullen.


Na het eten wandelen we terug naar de central ingang en nemen de metro naar Spring Hill, de stop aan ons hotel. Normaal gezien hadden we morgen nog een dag in Washington, maar door een wijziging van de vluchten moeten we morgenmiddag naar New York, en dan verder naar huis.

Dit was een koude maar leuke dag in de USA.


woensdag 16 november 2022

15 november

Om kwart voor negen staan we klaar aan de lobby om onze laatste rit aan te vangen. We laden alles in de wagen en gaan op weg naar de luchthaven van Cancun, zo’n 55 km verder.

Net voordat we de wagen inleveren, gaan we nog een beetje bijtanken. We hebben de wagen gekregen met een tank die halfvol was en dus moeten we hem nu ook halfvol teruggeven. We legden 3.065 km af met onze Kia Sedona en leveren hem zonder problemen terug af bij Budget.

Dan gaat het met een shuttle naar de luchthaven, waar we eerst aan een kiosk online moeten inchecken. Het duurt toch een tijdje eer we door de vragenlijst door zijn, en uiteindelijk moet een beambte nog onze Covid vaccinaties komen nakijken. Als alles in orde is, print de machine maar 2 van de 4 boarding passes uit, en moeten we toch nog naar de balie, waar ze vaststellen dat de 2 geprinte passes ook niet juist zijn. 

Met de juiste passes in de hand gaan we nog iets eten in de luchthaven, en gaan dan aan boord van de United Airlines vlucht naar Washington. De vluchttijd bedraagt een kleine 3 uur en verloopt probleemloos.

Het is zo’n half vier als in de gietende regen landen in de hoofdstad van de USA. Daar worden we met een bus van de gate naar de immigratie gebracht en kan het lange wachten weer beginnen. Het kost ons een uur om een stempeltje in ons paspoort te krijgen, maar daarna gaat het vlot. Het luchthaven personeel heeft onze bagage netjes bij elkaar gezet en we gaan op zoek naar een taxi.

Na een goeie 20 minuten zet die ons af in Tysons Corner, een voorstadje van Washington. Daar checken we in en gaan we online op zoek om iets te eten. Het plan was om met de metro tot in de stad te rijden, maar met dit weer is dat geen optie.

We laten een Uber ons ophalen en gaan iets verder bij Silver dining iets eten. De zaak is een typisch Amerikaanse eettent uit de serie ‘Happy days’ (van The Fonz) waar we heel lekker eten. Ik leer er ook dat de ‘chicken pot pie’ een Amerikaanse versie van onze videe is.


Als de Uber chauffeur ons aan het hotel afzet, giet het nog steeds en is het zo’n 5°C, een heel verschil met Mexico. We gaan op tijd ons warme bed in. Morgen zou het weer beter zijn en gaan we de Amerikaanse hoofdstad verkennen.

14 november

Het is onze laatste volledige dag in Mexico, en ook nu wordt het weer een rustige dag. We slapen goed uit, vullen de blog wat aan en gaan tegen de middag nog een laat ontbijt nemen.

We nemen de eerste de beste plek die we tegenkomen en bestellen wat hotcakes met siroop. Omdat ze geen hot chocolate hebben, bestel ik maar een flesje water. Als ik achteraf de rekening zie, hebben ze liefst 115 Mx$ (6€) gevraagd voor het flesje water, en storen we ons opnieuw enorm aan het aftroggelen van toeristen.

We vullen de namiddag met een plonsje in het zwembad en gaan dan nog een laatste keer op pad. Johan en Marijke gaan op zoek naar een goede fles en wij lopen de ganse 5th Avenue nog eens af en hopen nog een goed souveniertje op de kop te slaan.





‘s Avonds hebben we gereserveerd bij een Italiaans restaurant, schuin tegenover ons hotel, dat elke dag stampvol zit. We eten er zeer lekker en sluiten op gepaste wijze onze reis in Mexico af. Terug in het hotel komt een wasbeertje ons nog uitwuiven.


Morgen vliegen we naar de USA.

dinsdag 15 november 2022

13 november

We zijn vandaag om 9u00 beneden bij de lobby van ons hotel in Playa del Carmen. Van daaruit vertrekken we te voet naar de ferry terminal. Deze ferry vertrekt om de 2 uur naar Cozumel, en we moeten zo’n 20 minuten voor tijd aanwezig zijn.

We zijn mooi op tijd en moeten nog even wachten voor we op de pier kunnen. De ferry’s zitten bijna altijd vol, dus snel voorbij de security check zijn is de boodschap. Om 10u stipt vertrekt de ferry voor een rit van zo’n 45 minuten naar de overkant.


Aan boord valt het in het begin best mee, maar de zee is toch wat onstuimiger dan gedacht, en de ferry wiebelt soms toch wel fel heen en weer. Voor Belinda dit keer geen probleem, maar bij mij gaat het niet zo goed. We bereiken zonder problemen de overkant, maar het had voor mij toch niet veel langer mogen duren.

We gaan eerst iets eten in Cozumel, en gaan dan kijken hoe het snorkelen in mekaar zit. Cozumel heeft, na het Great Barrier Reef in Australië, het 2e grootste rif ter wereld. Ideaal om te snorkelen dus, en blijkbaar gaat dit met kleine bootjes naar een aantal plaatsen waar er het meeste te zien is.

Ik voel me nog steeds niet 100% van de ferry en zie het niet goed zitten om weer in zo’n wiebelbootje te gaan zitten. Na lang twijfelen gaan enkel Johan en Marijke op de boot om te gaan snorkelen. Belinda en mezelf gaan Cozumel te voet verkennen.

Wat ons beiden betreft, zijn we snel uitverteld. In Cozumel is er, buiten het snorkelen, weinig of niks te beleven. Er is wel een Hard Rock Cafe, maar dat is net als in Cancun en Playa del Carmen, een grote ramp. Bijna geen T-shirts (toch zeker niet in de juiste maat), geen pins en ook geen volk. Gelukkig was er nog een wielerevenement (160 km fietsen rond het eiland), wat blijkbaar toch niet simpel was, getuige de vele massages na de wedstrijd. 



Voor Marijke valt het snorkelen goed mee, al is hun begeleider ook wel een ramp. Hij heeft alleen oog voor 6 jonge Spaanse meisjes. Voor Johan is het snorkelen niet zijn ding. Wat ze allebei fantastisch vonden zijn de grote mantra’s die langs hun door zwommen. Ook grote zeesterren werden veelvuldig gespot. Maar blijkbaar toch wel een groot verschil met onze ervaringen in Australië.

Tegen een uur of 4 zijn ze terug, en beslissen we om zo snel mogelijk terug te keren naar Playa del Carmen. Dat kan met de ferry van 17u00, waar niet elke gegadigde meekan. Ook nu weer een onstuimige zee, maar dit keer heb ik geen problemen.

‘s Avonds gaan we lekker Jamaicaans eten en nog een aantal biertjes drinken bij de sportsbar recht tegenover ons hotel.

Dit was voor ons een ietwat tegenvallende dag, voor Johan een Marijke een leuke belevenis.

maandag 14 november 2022

12 november

Het is een luie dag vandaag in Playa del Carmen. We slapen wat uit en gaan dan de stad in. Het is hier slechts 29°C, maar het voelt veel warmer aan.

We lopen door de beruchte 5th Avenue, en stoppen na een tijdje voor een wafelontbijt. Het is hier wel veel duurder dan in de rest van Mexico, maar we laten het niet aan ons hart komen. 

We vragen wat uitleg over de fooien en leren dat de obers hier slechts 200€ per maand verdienen. De rest moet komen van de fooien en blijkbaar zijn de Amerikanen (niet verwonderlijk), maar ook de Italianen de beste tipgevers.

Nadien lopen we nog wat verder door de straat en komen een raar kickerspel tegen, met liefst 9 baren aan beide kanten. Andere winkeltjes zijn soms ook heel speciaal ingericht.



Tegen de avond lopen we naar de ferry terminal om kaartjes te kopen voor morgen. Dan willen we het eiland Cozumel gaan bezoeken, dat hier net voor de kust ligt. De tickets (heen en terug) kosten zo’n 440 Mx$ pp (22€).

Terwijl de dames staan te wachten, komt een man hen vragen of ze kokosmelk willen proeven. Marijke wil dit wel doen en dus kruipt de man als een aap in een boom, en gooit wat kokosnoten naar beneden. Op 2 seconden snijdt hij die dan met zijn kapmes open en tovert een aantal rietjes te voorschijn. Niet gratis natuurlijk, maar het is wel verse kokos.



We gaan nog wat Mexicaans eten en daarna nog iets drinken bij de sportsbar recht tegenover het hotel.

Dit was een rustig dagje in Playa del Carmen.